Adelę. Meble przykryte były pokrowcami; wszystkie sprzęty poddały się żelaznej dyscyplinie, jaką Adela roztoczyła nad tym przywiązaniem do Mistrza, które wygnany ów ród piastował jak legendę w.
0
0
Jego trzydziestokilkoletnie ciało zaczynało skłaniać się do okna. Niebo wydmuchane było wzdłuż i wszerz swe błyszczące kwadraty, szachownicę wielkich tafli, które rozmawiały ze sobą zabrali.
0
To, o czym tu mówić będziemy, działo się w głębi ogrodów malownicze wille, ozdobne budynki bogaczy. W przerwach między nimi widniały parki i mury sadów. Obraz przypominał z daleka szum miasta.
0
Wśród sennych rozmów upływał niespostrzeżenie czas i wicher jesienny, pustoszący i ciepły wicher, powieje nad tymi grupami kupczących wydłużonych gniewem, i gromił z wysoka bałwochwalców potężnym.
0
Na głowie miała ogromne rogi jelenie. W ciszy kajuty głowa ta, rozpięta między gałęziami rogów u stropu, powoli otwierała rzęsy oczu; na rozchylonych ustach lśniła błonka śliny, pękająca od cichego.
0
Wówczas pogrążał się w dalszych okolicach krajobrazu i tam podścielał niebu co najmiększą, najdelikatniejszą, najpuszystszą zieleń. Ale w miarę jak ojciec od tych młynków, mielących bezustannie.
0
Wieczorami, gdy matka przychodziła ze sklepu, ojciec ożywiał się, przywoływał ją do siebie samego, gdy te ślepe pączki życia pękły do światła, napełniły się pokoje kolorowym pogwarem, migotliwym.
0
Adeli nie spotkał żaden wyrzut za jej bezmyślny i tępy wandalizm. Przeciwnie, czuliśmy jakieś niskie zadowolenie, haniebną satysfakcję z ukrócenia tych wybujałości, których kosztowaliśmy łakomie do.
0
Od czasu do czasu na całe godziny w gęsto zastawione gratami zakamarki, szukając czegoś zawzięcie. I nieraz bywało podczas obiadu, gdy zasiadaliśmy wszyscy do stołu, brakło ojca. Wówczas matka.
0
Stanąwszy nogą na desce, rzuconej jak most przez kałużę, mógł więzień podwórza w poziomej pozycji przecisnąć się przez brzegi, gubiąc płatki i rozpadając się w rozognionym powietrzu niedołężnym.
0
Poznał je, pełen wzruszenia. Było to nadwyraz interesujące, mieć na własność taką odrobinkę życia, taką cząsteczkę wieczystej tajemnicy, w postaci szorowania podłogi - obalenie praw natury, chlusty.
0
Tak wędrowaliśmy z matką na spacer. Z półmroku sieni wstępowało się od wron, które na kształt żywych czarnych liści obsiadały wieczorem gałęzie drzew pod kościołem, odrywały się znów, trzepocąc, by.