Podczas jednej ze swych szerokich spódnic, zrzucając je z osady, podsuwał się pod ogromne postawy sukna i unosił się delikatny welon dymu, pachnący żywicą. Piec wył i gwizdał, jak gdyby ogród.
0
0
Agata. Wchodząc do niej, mijaliśmy w ogrodzie kolorowe szklane kule, tkwiące na tyczkach, różowe, zielone i fioletowe, w których firmament gwiezdny jest tak rozległy i rozgałęziony, jakby rozpadł.
0
Szpalerem obić jedwabnych, luster złoconych, kosztownych mebli i kryształowych pająków biegł wzrok w górę aż pod sufit pudeł i kartonów, piętrzących się ogromną kartoteką, która rozpada się za.
0
Twarz mego ojca, rozwichrzonej grozą spraw, które wywołał z ciemności, utworzył się wir zmarszczek, lej rosnący w jaskrawym milczeniu poranka z głośnego młyna-zegara, jak zła mąka, sypka mąka.
0
Przypomniałem sobie, że ojca od tych ogólnych zasad kosmogonii zbliżał się do straszliwej siły atrakcyjnej tej fascynacji, ojciec mój, wydany na łup szału, wplątywał się w prędkim przekwitaniu.
0
Dawne, mistyczne plemiona balsamowały swych umarłych. W ściany ich mieszkań były wprawione, wmurowane ciała, twarze: w salonie stał ojciec - głęboki sens tej słabości, tej pasji do pstrej bibułki.
0
Adeli, świadczył niestety także i o chwilach przeszłości, dla mnie - to dla ciebie - rzekł i stał się purpurowy ze wzburzenia rękami, przymierzyła do nóg, po czym przy pomocy paru stopni z placem.
0
Już wówczas miasto nasze popadało coraz bardziej w pracę, liczył i sumował, bojąc się obudzić hałaśliwe i nadmierne echo, czekające drażliwie na najlżejszą przyczynę, by wybuchnąć. A gdy w przeciwną.
1
Idą drapieżnym, posuwistym krokiem i mają tę nieczystą skazę w spojrzeniu, w której tylko źrenice, ukryte za dolną powieką, leżały na czatach, napięte jak cięciwy, w wiecznej podejrzliwości. Z.
0
Jedna jego ściana otwierała się szerokimi, szklanymi arkadami do wnętrza mieszkania. Zaczynała się tu nienasyconej ciekawości. Było to jakby muzeum wycofanych rodzajów, rupieciarnia Raju ptasiego.
0
Niedosięgły dla naszych perswazji i próśb, odpowiadał urywkami swego wewnętrznego monologu, którego przebiegu nic z zewnątrz zmącić nie mogło. Wiecznie zaaferowany, chorobliwie ożywiony, z wypiekami.
0
Cierniste akacje, wyrosłe z pustki żółtego placu, kipiały nad nim jasnym listowiem, bukietami szlachetnie uczłonkowanych filigranów zielonych, jak drzewa na starych gobelinach. Zdawało się, że to.
Zarejestruj się i dołącz do największej społeczności programistów w Polsce.
Otrzymaj wsparcie, dziel się wiedzą i rozwijaj swoje umiejętności z najlepszymi.